ΑΓΡΕΛΙΑ ΜΕ Τ’ ΑΥΓΑ

1982, Φεβρουάριος, Κοφίνου. Καθόμαστε με τον πατέρα μου στη βεράντα του εστιατορίου μας. Η μάνα μου μέσα στην κουζίνα μαγειρεύει, ενώ ο πατέρας μου μού λέει ιστορίες για το χωριό του, τον Άγιο Αμβρόσιο. Μου περιγράφει στιγμές, εικόνες, περιστατικά και γω ταξιδεύω νοερά μαζί του. Αφετηρία των αναμνήσεών του η εκκλησία του χωριού και από εκεί χαράσσει νοερά, με κάθε λεπτομέρεια, τη διαδρομή μέχρι το σπίτι του. Λες και ζωγραφίζει με το χέρι του πάνω στο τραπέζι το δικό του χάρτη. “Αν δεν προλάβω να πάω πίσω κόρη μου, να ξέρεις να βρεις το σπίτι μας” μου λέει και κατεβάζει μια γουλιά ζιβανία. Τότε η μάνα μου εμφανίζεται με ένα μεγάλο τηγάνι στο χέρι και μας σερβίρει φρέσκα αγρέλια με τ’ αυγά. Ο πατέρας μου λατρεύει τα αγρέλια, είναι ο τέλειος μεζές για τη ζιβανία μου λέει. Ρίχνει μάλιστα λίγη και στο δικό μου ποτήρι, η μάνα μου του κάνει παρατήρηση, “είναι για να κάνουμε εβίβα” της απαντά εκείνος και μου κλείνει το μάτι, χαμογελώντας συνωμοτικά. Εκείνο το χαμόγελο δεν το ξεχνώ ποτέ μου. Και κάθε φορά που φτιάχνω αυτή τη συνταγή τη φτιάχνω με το δικό του χαμόγελο στα χείλη μου…