Κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο (Το ψητό της Κυριακής)
1985, Λεύκαρα. Κάθομαι μαζί με τον λατρεμένο μου παππού Κωσταρή κάτω από τη μεγάλη συκιά στον κήπο και παρακολουθούμε τη γιαγιά μου να βγάζει από τον ξυλόφουρνο το μεγάλο ταψί με το ξεροψημένο κοτόπουλο. Κοντεύει μεσημέρι και η αυλή του τουρκοκυπριακού σπιτιού όπου διαμένει ο παππούς και η γιαγιά μετά την εισβολή, έχει γεμίσει ήδη με τα ξαδέλφια και τους λοιπούς συγγενείς. Φωνές, γέλια, φασαρία, ο γνωστός πανζουρλισμός της οικογένειας. Η γιαγιά φέρνει το ταψί με το μοσχομυριστό της κοτόπουλο και το αφήνει στο κέντρο του μεγάλου τραπεζιού. Οι φωνές σταματούν και το σόι πέφτει με τα μούτρα στο φαγητό για να απολαύσει την ξεροψημένη πέτσα του κοτόπουλου, τις τραγανές κορυφές από τις πατάτες, τις ζουμερές ψημένες ντομάτες και τα ροδοκοκκινισμένα κρεμμύδια. Αχ γιαγιά μου τι δεν θα έδινα να έτρωγα ξανά αυτό το φαγητό καμωμένο από τα χεράκια σου… Όπως τότε στην αυλή σου στα Λεύκαρα.




